woensdag, mei 19, 2010

Het verdriet van Egenhoven (2)

Toen ik laatst in het groene bufferbos verdwaalde, kwam ik uiteindelijk uit op een parallelweg, die van de Emiel Hullebroucklaan terug naar de Oude Nijvelseweg liep. Op de hoek met de Oude Nijvelseweg met de Keibergstraat zag ik deze papieren hangen:

De fietsfuik blijft! Geen fietspad van de fietsoversteekplaats naar een aansluitende fietsverbinding.

Driewerf hoera voor de ambtenaren van Ruimtelijke ordening: ze slagen er niet in om de bouw van wetenschapspark tegen te houden, waar wel die van 10m fietspad in de groene bufferzone, omdat 'er was er al een fietspad aanwezig was'. Mobiliteit op zijn best.

Het doet me een beetje denken aan de Cargill in Herent: daar mag een zonevreemde fabriek dubbel zo groot uitgebouwd worden, ten koste van natuurgebied, met asfalt wegen en heel de rimram op het bedrijfsterrein. Het fietspad daarentegen dat net erbuiten loopt langs de afsluiting mag van achterlijke idioten enkel verhard worden met steenslag omdat het waterdoorlatend moet worden uitgevoerd. Dat heeft veel zin, zo los door een moeras.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten